Imię Tytus ma swoje korzenie w starożytnym Rzymie, gdzie funkcjonowało jako łacińskie imię Titus. Jego znaczenie nie jest jednoznaczne, ale najczęściej tłumaczy się je jako „obrońca”, „opiekun”, choć niektórzy badacze wskazują na związek z łacińskim „titulus” – tytuł, zaszczyt. Tytus był bardzo popularnym imieniem w Imperium Rzymskim, nosili je konsulowie, senatorowie i władcy. Najbardziej znanym przedstawicielem był cesarz Tytus Flawiusz, który panował w latach 79–81 i zasłynął z ukończenia budowy Koloseum oraz pomocy ludności po wybuchu Wezuwiusza w 79 roku. Forma polska to Tytus, a odpowiedniki zagraniczne to Titus (angielski, łaciński), Tito (włoski, hiszpański). Zdrobnienia to Tytusek, Tytunio, Tyt. Odmiana: Mianownik – Tytus, Dopełniacz – Tytusa, Celownik – Tytusowi, Biernik – Tytusa, Narzędnik – Tytusem, Miejscownik – Tytusie, Wołacz – Tytusie. Imieniny obchodzone są 4 stycznia na pamiątkę św. Tytusa, ucznia św. Pawła i biskupa Krety. Popularność imienia w Polsce wzrosła w XIX wieku, głównie w środowiskach inteligenckich, a obecnie jest ono wybierane rzadsze, ale nadal rozpoznawalne. Znane osoby to Tytus Chałubiński – polski lekarz, taternik i społecznik, Tytus de Zoo – bohater kultowego komiksu Papcia Chmiela, Tito Puente – amerykański muzyk, Tito Vilanova – hiszpański trener piłkarski. Symbolika imienia wiąże się z opieką, honorem, odwagą i tradycją antyczną. W praktyce imię Tytus ma mocne i wyraziste brzmienie, dobrze łączy się z polskimi nazwiskami i nadaje dzieciom charakter nieco arystokratyczny i ponadczasowy. W kulturze chrześcijańskiej św. Tytus znany jest jako patron listów pasterskich, a jego postać wskazuje na znaczenie wiary, lojalności i odpowiedzialności. Numerologicznie Tytus odpowiada liczbie 8, symbolizującej władzę, siłę i determinację.
