Przydawka to określenie rzeczownika w zdaniu, czyli składnik rozwijający grupę nominalną, który doprecyzowuje cechy, przynależność, ilość, gatunek, pochodzenie, materiał, nazwę własną lub tożsamość obiektu. Dla ucznia kluczowe jest rozpoznawanie przydawki oraz poprawne jej zapisywanie i interpunkcja, ponieważ wpływa to na sens wypowiedzi i ocenę w zadaniach językowych. Najczęściej spotykamy przydawkę przymiotną, która odpowiada na pytania jaki, jaka, jakie i jest wyrażona przymiotnikiem, imiesłowem przymiotnikowym czynnym lub biernym, a także wyrażeniem przymiotnikowym; określa barwę, kształt, stan lub cechę, podporządkowuje się deklinacji rzeczownika i zwykle stoi przed nim, choć w stylu artystycznym może występować po rzeczowniku. Równie ważna jest przydawka rzeczowna, w której drugim rzeczownikiem doprecyzowujemy pierwszy; może mieć postać apozycji (przydawki dopowiadającej) typu miasto Kraków, rzeka Wisła, noblista Szymborska, gdzie oba człony są w tym samym przypadku i liczbie, a rola drugiego to nazwanie, identyfikacja lub klasyfikacja; taka przydawka bywa wydzielana przecinkami, gdy ma charakter dopowiedzenia (np. mój brat, lekarz rodzinny, przyjął nas po południu), a bez przecinków, gdy tworzy nazwę złożoną (np. ulica Jana Pawła II). Inny typ to przydawka dopełniaczowa, również zaliczana do rzeczownych, która wskazuje przynależność, ilość lub zawartość i odpowiada na pytania czyj, kogo, czego, z czego (np. zeszyt Karoliny, kubek mleka, sukienka z lnu); często łączy się z dopełnieniem przyimkowym, gdy przyimek niesie sens relacji, tworząc przydawkę przyimkową (np. dom z ogrodem, człowiek bez planu, herbata z cytryną). Ważną grupą są przydawki zaimkowe i liczebnikowe, gdzie określeniem rzeczownika jest zaimek (ten, tamten, nasz, jakiś, każdy) lub liczebnik główny i porządkowy (trzy książki, trzeci rozdział); one również zgadzają się z rzeczownikiem w przypadku, liczbie i rodzaju. W praktyce szkolnej często ćwiczy się przydawki imiesłowowe rozszerzone, czyli rozbudowane określenia z imiesłowem i dodatkowymi wyrazami (np. stojący przy oknie chłopiec, uśmiechnięta po sukcesie drużyna); w zależności od miejsca i intencji takie konstrukcje mogą być wydzielane przecinkami, jeżeli mają charakter wtrącenia lub dopowiedzenia (np. Chłopiec, stojący przy oknie, machał do rodziców), natomiast bez przecinków, gdy są niezbędne do identyfikacji (Chłopiec stojący przy oknie to mój brat). Rozpoznając przydawkę, warto iść krok po kroku: znaleźć rzeczownik jako głowę grupy, zadać pytania jaki, który, czyj, ile, z czego, czyj to, a następnie sprawdzić, które wyrazy się z nim zgadzają lub go dookreślają; dzięki temu odróżnimy przydawkę od dopełnienia (które odpowiada raczej na pytania kogo, co, komu) i od okolicznika miejsca, czasu czy sposobu. Kolejnym elementem jest szyk: w polszczyźnie neutralny porządek to przydawka przed rzeczownikiem (piękny dom), ale dopuszczalne są przestawki nacechowane stylem (dom piękny), szczególnie w literaturze; warto pamiętać o zgodności form fleksyjnych, bo błędy w rodzaju i przypadku obniżają ocenę wypowiedzi. Interpunkcja wymaga czujności zwłaszcza przy apozycji i przydawce dopowiadającej: gdy dopowiadamy informację dodatkową, wydzielamy ją przecinkami z obu stron; gdy tworzymy spójną nazwę lub identyfikację nierozdzielną, przecinków nie stawiamy. W planie przygotowań do sprawdzianu przydaje się własny bank przykładów, w którym zapisujemy zdania i zaznaczamy przydawki różnego typu, a także krótkie przeredagowania pokazujące, jak zmiana miejsca przydawki wpływa na styl i sens; ćwiczenia z wyszukiwania głowy grupy nominalnej i zgody rodzajowo-przypadkowej ułatwiają również pracę nad ortografią i fleksją. Zrozumienie rodzajów przydawek i zasad ich zapisu pomaga pisać precyzyjnie, budować klarowne opisy, analizować tekst literacki i uzasadniać wybory w rozprawce; to kompetencja, która procentuje na dyktandach, wypracowaniach i egzaminach, a w codzienności szkolnej sprawia, że notatki i prezentacje są bardziej czytelne i profesjonalne.
