Druga propozycja modlitwy do świętego Peregryna koncentruje się na perspektywie opiekunów i przyjaciół chorych oraz na długodystansowym towarzyszeniu w leczeniu, gdzie równie potrzebne są wytrwałość, spokój i umiejętność proszenia o pomoc. Święty Peregryn, sam doświadczywszy uzdrowienia i trudów życia zakonnego, jest patronem nie tylko chorych, ale i tych, którzy idą obok, niosąc zakupy, prowadząc na badania i czuwając przy łóżku; ich siły także wymagają wzmocnienia. Proponowany tekst można odmawiać razem z osobą chorą lub osobno, zwłaszcza gdy emocje i zmęczenie narastają: Święty Peregrynie, proszę za tymi, którzy opiekują się chorymi. Daj im cierpliwość w kolejkach, spokój w nocy, mądrość w decyzjach i serce łagodne, gdy braknie sił. Naucz nas przyjmować pomoc, dzielić obowiązki i dbać o odpoczynek, aby miłość nie gasła z przemęczenia. Wypraszaj dla lekarzy przenikliwość i empatię, dla pielęgniarek moc i czułość, dla rodzin zgodę i nadzieję. Gdy modlimy się o zdrowie, wyproś także pokój serca, który nie zależy od wyniku badania. Amen. Znaczenie tak ujętej modlitwy polega na tym, że realnie wspiera kulturę współpracy w domu i w szpitalu; pomaga rozmawiać o podziale zadań, o grafiku czuwania, o przestrzeni na regenerację. Dobrą praktyką jest łączenie modlitwy z małymi planami tygodnia: w które dni ktoś inny gotuje, kto dowozi do szpitala, kiedy opiekun ma wolne popołudnie; intencja wypowiedziana na głos ułatwia podjęcie decyzji bez poczucia winy. Wspólny rytuał modlitewny dodaje odwagi, by mówić o granicach, bo miłość do chorego nie polega na zniknięciu siebie, lecz na mądrej, długofalowej obecności. W rodzinach z dziećmi modlitwa do świętego Peregryna może stać się językiem rozmowy o chorobie bez straszenia; dzieci łatwiej przyjmują krótkie zdania i konkret, na przykład dziś prosimy o siłę dla mamy na badania, jutro dziękujemy za to, że tata zjadł obiad. Wspólnoty parafialne i grupy sąsiedzkie mogą wykorzystywać ten tekst, aby włączyć się w pomoc, na przykład organizując dyżury odwiedzin, posiłki na wynos, transport; modlitwa nie zwalnia z działania, lecz je inspiruje. Osoby zmagające się z lękiem o przyszłość mogą dołączyć prosty akt zawierzenia: Jezu, ufam Tobie, powtarzany kilka razy dziennie razem ze wstawiennictwem świętego Peregryna; to pomaga wyciszyć gonitwę myśli. Warto pamiętać o higienie psychicznej: krótkie spacery, chwile ciszy, muzyka, rozmowa z przyjacielem, konsultacja psychologiczna w razie przeciążenia; proszenie o wsparcie jest oznaką dojrzałości, nie słabości. W długim leczeniu ważna jest nadzieja rozumiana nie jako pewność wyniku, ale jako przekonanie, że zawsze jest jakiś następny dobry krok: kolejna dawka, następna konsultacja, dzień bez bólu, uśmiech dziecka; modlitwa Peregrynowa uczy tego rytmu. W chwilach poprawy dobrze jest wracać do dziękczynienia, bo wdzięczność zamyka cykl lęku i otwiera przestrzeń na radość z małych zwycięstw. Jeśli leczenie kończy się pożegnaniem, słowa modlitwy mogą stać się kołysanką pokoju: dziękujemy za wspólny czas, prosimy o łagodność dla chorego i dla nas; nie ma przymusu wielkich słów, wystarczy obecność. Dzięki takiej perspektywie modlitwa do świętego Peregryna buduje kulturę troski, w której nie jesteśmy sami, a miłość jest mądra, cierpliwa i zdolna wytrwać w długiej drodze.
