Modlitwa do Miłosierdzia Bożego koncentruje się na zaufaniu Bogu, który przebacza, leczy i podnosi, oraz na zawierzeniu Mu świata, Kościoła, rodzin i osobistych spraw; jej prostym sercem jest wołanie „Jezu, ufam Tobie”, które wyraża decyzję, by oprzeć się na Miłosierdziu większym niż nasze grzechy i lęki. W tradycji duchowej szczególne miejsce zajmuje Koronka do Miłosierdzia Bożego – modlitwa przekazana Kościołowi, odmawiana na zwykłej cząstce różańca, która prowadzi przez prośbę o miłosierdzie dla nas i całego świata. Jak ją odmówić w praktyce, bez wypunktowań, w jednym, płynnym opisie? Zaczynasz znakiem krzyża i krótkim aktem zawierzenia, następnie – jeśli chcesz – modlitwą „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Maryjo” i „Wierzę w Boga”, po czym na dużych paciorkach mówisz słowa: „Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata”, na małych paciorkach powtarzasz: „Dla Jego bolesnej męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata”, po pięciu dziesiątkach kończysz trzykrotnym wezwaniem: „Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem”, a całość domykasz słowami zaufania: „Jezu, ufam Tobie”. Możesz dodać własną intencję, imiona osób, którym chcesz wyprosić pokój serca, zdrowie, pojednanie, trzeźwość; ważna jest szczerość, nie długość. Wielu wiernych praktykuje „Godzinę Miłosierdzia” – krótki moment modlitwy o 15:00, upamiętniający mękę Jezusa; nie zawsze możliwa jest pełna koronka, ale nawet jedno westchnienie „dla Jego bolesnej męki…” w pracy, szkole czy autobusie łączy dzień z nadzieją większą niż bieżące trudności. W domach, w których dorastają dzieci, koronka bywa wieczorną modlitwą rodzinną; proste role pomagają włączyć najmłodszych: ktoś prowadzi duże paciorki, ktoś małe, ktoś wypowiada intencje – to buduje jedność, uczy wytrwałości i empatii. W chwilach kryzysu i grzechu modlitwa do Miłosierdzia nie zastępuje spowiedzi, terapii czy naprawienia krzywd, ale przygotowuje serce do prawdy i odważnego dobra; pomaga porzucić samopotępienie i wejść na drogę pojednania, które zmienia życie. W praktyce duszpasterskiej słowa koronki rozbrzmiewają przy łóżku chorego, w hospicjum, w więzieniu, w domach po rozstaniu i w rodzinach walczących o trzeźwość; w każdym z tych miejsc modlący doświadczają, że nie są sami, a miłosierdzie nie jest abstrakcją, lecz gestem czułości Boga. Dla osób początkujących pomocne bywa zapisanie modlitwy na kartce lub w telefonie; z czasem słowa zapadają w serce i przychodzą same, szczególnie w trudnych chwilach, kiedy brakuje sił na długie formuły. Warto też ułożyć krótką, autorską modlitwę do Miłosierdzia, która stanie się twoim refrenem dnia: „Panie Jezu, który kochasz mnie do końca, zanurzam dziś w Twoim Miłosierdziu moje obawy i plan dnia; naucz mnie być miłosiernym dla domowników, cierpliwym wobec słabości, delikatnym w słowach, hojniejszym w przebaczeniu. Jezu, ufam Tobie.” W wymiarze społecznym modlitwa o miłosierdzie inspiruje konkret: telefon do dawno zranionego przyjaciela, jałmużnę, wolontariat, pojednanie w małżeństwie, uczciwość w pracy i szkole; „miłosierdzie czynem” jest najpełniejszą odpowiedzią na łaskę. Jeśli pojawiają się rozproszenia, nie zniechęcaj się – wracaj delikatnie do słów, oddychaj spokojnie, wyobraź sobie, że każde „Dla Jego bolesnej męki” jest kroplą balsamu nakładaną na własne serce i na rany świata. Koronka może być odmawiana za zmarłych, za prześladowanych, za decydentów, za nieprzyjaciół; ta szerokość serca kształtuje dojrzałość duchową i uwalnia od zawężenia tylko do własnych spraw. Modlitwa do Miłosierdzia Bożego, praktykowana wiernie, przemienia spojrzenie: uczy łagodnie oceniać siebie i innych, zachęca do prawdy i jednocześnie do czułości, pomaga przejść przez trudne sezony z pokojem, który nie pochodzi z doskonałych okoliczności, ale z zaufania Temu, który „bogaty jest w miłosierdzie”.
