Alergia na sierść kota u dzieci wynika z uczulenia na białka obecne w ślinie, wydzielinach gruczołów i złuszczającym się naskórku kota, które unoszą się w powietrzu i łatwo osiadają na meblach, tkaninach oraz ubraniach. To jedna z częstszych alergii wziewnych w wieku rozwojowym, a objawy mogą nasilać się zarówno w bezpośrednim kontakcie ze zwierzęciem, jak i w pomieszczeniach, w których kot przebywał wcześniej. Typowe dolegliwości to wodnisty katar, napadowe kichanie, świąd nosa, zatkanie nosa, łzawienie i pieczenie oczu, zaczerwienienie spojówek, kaszel, świszczący oddech, ucisk w klatce piersiowej oraz nasilenie zmian atopowych. Długotrwała ekspozycja może prowadzić do przewlekłego zapalenia błony śluzowej nosa, częstszych infekcji dolnych dróg oddechowych i rozwoju astmy. Do czynników ryzyka należą rodzinne obciążenie atopią, astma lub nadreaktywność oskrzeli, zamieszkiwanie w małych, słabo wietrzonych mieszkaniach z dużą ilością tkanin oraz przebywanie z wieloma zwierzętami. Rozpoznanie stawia się na podstawie wywiadu, testów skórnych i oznaczeń swoistych IgE, a u dzieci z objawami oskrzelowymi pomocne bywa monitorowanie szczytowego przepływu wydechowego i ocena nadreaktywności oskrzeli. Postępowanie terapeutyczne ma dwa filary: ograniczenie ekspozycji i leczenie farmakologiczne. Najbardziej skuteczne jest całkowite unikanie kontaktu z alergenem, co w praktyce może oznaczać rezygnację z posiadania kota w domu, jednak decyzję tę należy podejmować z wyczuciem, zważając dobro dziecka i rodziny. Jeśli zwierzę pozostaje, konieczne jest wdrożenie wielu działań minimalizujących alergeny: zakaz wstępu kota do sypialni dziecka, regularne odkurzanie odkurzaczem z filtrem HEPA, częste pranie pościeli i zasłon, stosowanie oczyszczaczy powietrza, mycie rąk po kontakcie, ograniczenie tapicerowanych mebli i zabawek pochłaniających kurz. Kąpiele kota mogą chwilowo zmniejszyć ilość alergenów, ale wymagają regularności i akceptacji zwierzęcia. Rasy określane potocznie jako hipoalergiczne nie gwarantują braku objawów, ponieważ główny alergen Fel d 1 jest wytwarzany przez większość kotów, choć jego poziom bywa różny osobniczo. Leczenie farmakologiczne obejmuje leki przeciwhistaminowe, donosowe glikokortykosteroidy, krople do oczu łagodzące świąd i zaczerwienienie, a przy objawach oskrzelowych leki wziewne zgodnie z planem leczenia astmy. Skuteczną metodą przy przewlekłych objawach jest swoista immunoterapia alergenowa na alergeny kota, prowadzona pod opieką alergologa, która może zmniejszyć nasilenie dolegliwości i ograniczyć zapotrzebowanie na leki. Rokowania są dobre, gdy udaje się utrzymać niski poziom alergenów w środowisku i konsekwentnie stosować terapię. Profilaktyka obejmuje rozważny wybór posiadania zwierzęcia u rodzin z wysokim ryzykiem atopii, edukację dziecka, aby unikało pocierania oczu po zabawie z kotem, oraz utrzymywanie dobrej wentylacji i porządku w domu. Elementy stylu życia, takie jak regularna aktywność fizyczna, sen dostosowany do wieku, dieta wspierająca odporność oraz ograniczenie dymu tytoniowego w otoczeniu, dodatkowo stabilizują przebieg choroby i poprawiają komfort funkcjonowania w codziennym życiu.
