Alergia na curry u dzieci jest szczególnym wyzwaniem, ponieważ curry nie jest pojedynczą przyprawą, lecz mieszanką, w której zwykle znajdują się kurkuma, kolendra, kmin rzymski, kozieradka, pieprz, chili, gorczyca i czasem cynamon, imbir lub kardamon. Nadwrażliwość może dotyczyć jednego składnika lub powstawać w wyniku reakcji krzyżowych z pyłkami bylicy, brzozy i traw oraz selerem i innymi roślinami z tzw. zespołu seler–bylica–przyprawy. Charakterystyczne objawy pojawiają się szybko po spożyciu potraw doprawionych curry i obejmują świąd jamy ustnej, pieczenie języka i gardła, zaczerwienienie warg, pokrzywkę, nasilenie zmian AZS, wodnisty katar, kichanie, łzawienie, a w przewodzie pokarmowym ból brzucha, wzdęcia, nudności i luźne stolce. U dzieci z astmą możliwe jest zaostrzenie kaszlu i świszczącego oddechu w kontakcie z aerozolem przyprawy podczas gotowania. Dolegliwości bywają zmienne, ponieważ składy mieszanek różnią się między producentami, a prawo dopuszcza określenia typu „mieszanka przypraw”, co utrudnia rodzicom identyfikację konkretnego winnego składnika. Ryzyko alergii rośnie u pacjentów z chorobami atopowymi, przy częstym kontakcie z kuchnią azjatycką, a także u dzieci, u których już wcześniej wystąpiły reakcje na kolendrę, gorczycę, sezam lub paprykę chili. Diagnostyka obejmuje dokładny wywiad z analizą jadłospisu, dzienniczek objawów, testy skórne punktowe z podejrzanymi przyprawami (najlepiej w postaci świeżych rozdrobnionych nasion lub sproszkowanych składników), oznaczenie swoistych przeciwciał i, w uzasadnionych przypadkach, kontrolowaną próbę prowokacji pod nadzorem specjalisty. Należy odróżnić prawdziwą alergię IgE-zależną od nietolerancji na ostre przyprawy, nadreaktywności przełyku oraz działań drażniących kapsaicyny i pieprzu. Leczenie polega na unikaniu mieszanek curry i produktów z niejednoznacznym składem, wybieraniu prostych, jednoskładnikowych przypraw, które łatwiej ocenić, oraz informowaniu przedszkola i stołówki o ograniczeniach żywieniowych. Przy łagodnych reakcjach stosuje się leki przeciwhistaminowe zalecone przez pediatrę, przy katarze i zapaleniu spojówek pomocne są preparaty donosowe i do oczu według wskazań lekarza, a w razie zajęcia skóry intensywna pielęgnacja barierowa i krótkie kuracje miejscowe. W cięższych przypadkach lub po przebytych uogólnionych reakcjach należy omówić z lekarzem posiadanie adrenaliny w autowstrzykiwaczu oraz plan alarmowy dla opiekunów. Dieta powinna pozostać urozmaicona; dania można doprawiać ziołami zwykle dobrze tolerowanymi, jak koperek, pietruszka czy majeranek, a smak potraw podbijać sokiem z cytryny, czosnkiem gotowanym i pieczonymi warzywami. Styl życia sprzyjający kontroli objawów to uważne czytanie etykiet, unikanie potraw o nieznanym składzie, edukacja dziecka w zakresie nazywania swoich ograniczeń oraz utrzymywanie prostego jadłospisu w dni testowania tolerancji. Rokowanie bywa dobre, jeśli uda się precyzyjnie wskazać sprawcę i go konsekwentnie omijać, a jednocześnie zadbać o prawidłową podaż białka, żelaza i witamin z diety. Rodzice często dzielą się opiniami, że samodzielne gotowanie i przyprawianie od podstaw daje największą kontrolę nad objawami; warto łączyć tę praktykę z regularnymi konsultacjami i aktualizacją listy bezpiecznych przypraw, aby dziecko czuło się bezpiecznie i mogło bez stresu uczestniczyć we wspólnych posiłkach.
