Alergia na pieprz u dzieci dotyczy przede wszystkim czarnego, białego i zielonego pieprzu pochodzących z tej samej rośliny oraz mieszanek przyprawowych zawierających mielony pieprz, a rzadziej tak zwanych różowych ziaren pieprzu, które w rzeczywistości są owocami innego gatunku; obraz kliniczny bywa mylony z podrażnieniem błon śluzowych, ponieważ ostra przyprawa może szczypać i wywoływać łzawienie, jednak w alergii IgE-zależnej pojawia się swędzenie i obrzęk warg, języka i podniebienia, zaczerwienienie twarzy, pokrzywka, wyprysk wokół ust, dolegliwości żołądkowo-jelitowe, wodnisty katar, kichanie, napady kaszlu, a u dzieci z astmą skurcz oskrzeli i świszczący oddech; reakcje występują zwykle szybko po ekspozycji i mogą nasilać się po wdychaniu pyłu przyprawowego podczas gotowania lub po zjedzeniu potrawy z dużą ilością pieprzu; czynniki ryzyka obejmują atopowe zapalenie skóry, rodzinny wywiad alergiczny oraz zespoły reaktywności krzyżowej z pyłkami roślin i innymi przyprawami, zwłaszcza w ramach układu bylica-seler-przyprawy, gdzie uczulenie na bylicę zwiększa prawdopodobieństwo objawów po selerze, marchewce, kolendrze i kminku; diagnostyka wymaga zebrania szczegółowego wywiadu z wyszczególnieniem dawek i formy ekspozycji, analizy etykiet używanych mieszanek, testów skórnych z przygotowanym ekstraktem lub metodą prick-by-prick, oznaczenia swoistych IgE w surowicy oraz, jeżeli lekarz uzna to za bezpieczne i konieczne, kontrolowanej próby prowokacji, która pomaga odróżnić prawdziwą alergię od podrażnienia; istotne jest również uwzględnienie zanieczyszczeń krzyżowych w paczkowanych przyprawach i mieszankach, które mogą zawierać gorczycę, sezam, seler czy paprykę, dlatego wynik ekspozycji nie zawsze wynika wyłącznie z pieprzu; leczenie opiera się na unikaniu pieprzu i mieszanek z jego udziałem, zastępowaniu go łagodniejszymi ziołami, czosnkiem, majerankiem czy tymiankiem, stosowaniu leków przeciwhistaminowych i preparatów miejscowych przy zmianach skórnych, płukaniu nosa roztworem soli w razie nieżytu oraz inhalacji zaleconych przez lekarza, gdy dolegliwości dotyczą oskrzeli; w razie przebytych ciężkich reakcji anafilaktycznych pediatra może zalecić posiadanie autowstrzykiwacza adrenaliny i szkolenie w zakresie pierwszej pomocy, a dla środowiska przedszkolnego i szkolnego przygotowanie pisemnych zaleceń dietetycznych i postępowania po ekspozycji; rokowanie jest na ogół dobre, a kontrola objawów osiągalna dzięki skrupulatnej eliminacji i edukacji kulinarnej, jednak u dzieci silnie uczulonych na wiele przypraw konieczna bywa ścisła współpraca z dietetykiem w celu zapobiegania niedoborom i monotonii jadłospisu; profilaktyka obejmuje czytanie etykiet, unikanie sypania pieprzu podczas gotowania w obecności dziecka, preferowanie domowych, prosto przyprawionych dań oraz staranne mycie rąk i powierzchni kuchennych, by ograniczyć ryzyko przypadkowego kontaktu, a także zwracanie uwagi na składy przekąsek, pasztetów, serów topionych i gotowych dań, które często zawierają nieprecyzyjne określenia typu przyprawy lub ekstrakty roślinne; dzięki takiemu podejściu większość dzieci może bezpiecznie uczestniczyć w posiłkach domowych i szkolnych, a rodzice zyskują realny wpływ na komfort i bezpieczeństwo malucha.
