Alergia na mięso wieprzowe u dzieci występuje rzadziej niż alergie na mleko, jaja czy orzeszki ziemne, ale może powodować zarówno szybkie, jak i opóźnione reakcje. U części pacjentów obserwuje się typowe, wczesne objawy pokarmowe i skórne, takie jak mrowienie i świąd jamy ustnej, pokrzywka, rumień, obrzęk warg i powiek, ból brzucha, nudności, wymioty i biegunka, a w cięższych przypadkach świszczący oddech, chrypka i osłabienie, które mogą wskazywać na reakcję uogólnioną. Innym mechanizmem bywa tzw. zespół kot–wieprzowina, wynikający z uczulenia na surowicze białko kotów, które krzyżowo reaguje z białkami wieprzowiny; u dziecka posiadającego intensywny kontakt z kotem, po zjedzeniu wieprzowiny mogą pojawiać się dolegliwości skórne i pokarmowe. Warto również pamiętać o alergii na węglowodan znany jako alfa-gal, w której reakcje na czerwone mięso mogą występować z opóźnieniem po kilku godzinach od posiłku; choć u dzieci występuje rzadziej, wymaga rozważenia, zwłaszcza gdy objawy pojawiają się nocą po wieczornej kolacji. Do czynników ryzyka należą atopowe zapalenie skóry, ekspozycja na alergeny kota, przebyte epizody nietolerancji innych mięs oraz dodatni wywiad rodzinny w kierunku atopii. Diagnostyka opiera się na szczegółowym wywiadzie z oceną czasu wystąpienia dolegliwości, postaci mięsa, sposobu obróbki i towarzyszących czynników, testach skórnych punktowych z ekstraktami mięsa oraz, gdy to możliwe, metodzie prick-to-prick z surowym i gotowanym mięsem, a także oznaczeniach swoistych IgE na wieprzowinę, komponenty alergenu kota i przeciwciała przeciwko alfa-gal. W razie wątpliwości decyduje doustna próba prowokacji przeprowadzona w ośrodku dysponującym zabezpieczeniem anafilaksji. Leczenie polega na eliminacji wieprzowiny oraz produktów przetworzonych, które mogą ją zawierać, czyli wędlin, kiełbas i pasztetów, a także na uwadze wymaga żelatyna wieprzowa obecna w niektórych słodyczach; kluczowe jest czytanie etykiet oraz edukacja rodziny i szkoły. Dieta powinna zostać zbilansowana we współpracy z dietetykiem, aby zapewnić odpowiednią podaż białka, żelaza, cynku i witamin z grupy B poprzez alternatywne źródła jak drób, ryby, rośliny strączkowe i nabiał, o ile są tolerowane. W leczeniu objawowym stosuje się leki przeciwhistaminowe i, w razie potrzeby, leki zmniejszające stan zapalny błony śluzowej nosa; w przypadku epizodów uogólnionych reakcji należy wyposażyć dziecko w autowstrzykiwacz z adrenaliną i przygotować plan awaryjny dla domowników oraz kadry przedszkola i szkoły. Jeśli stwierdzi się zespół kot–wieprzowina, pomocne bywa ograniczenie ekspozycji na alergeny kota oraz opanowanie alergicznego nieżytu nosa, co bywa elementem całościowej kontroli choroby. Rokowanie jest zróżnicowane i zależy od mechanizmu alergii, wyników badań i chorób towarzyszących; przy prawidłowo prowadzonej diecie i edukacji rodziny większość dzieci funkcjonuje bez poważnych powikłań, a jakość życia poprawia się dzięki pewności, co jest bezpieczne. Styl życia wspierający terapię obejmuje planowanie posiłków poza domem, jasną komunikację z personelem gastronomicznym, przygotowywanie bezpiecznych przekąsek na wycieczki, prowadzenie dziennika diety i objawów oraz regularne kontrole u specjalisty w celu aktualizacji zaleceń i oceny możliwości rozszerzania jadłospisu.
