Alergia na leszczynę u dzieci to typ sezonowego nieżytu nosa i zapalenia spojówek, w którym objawy wynikają z kontaktu z pyłkiem leszczyny obecnym w powietrzu w okresie kwitnienia krzewów. Dolegliwości zaczynają się nagle lub stopniowo narastają wraz ze wzrostem stężenia pyłków i obejmują wodnisty katar, częste kichanie, blokadę nosa, świąd w nosie i gardle, łzawienie, zaczerwienienie i nadwrażliwość na światło, a u niektórych dzieci suchy kaszel, świsty i duszność w przebiegu nadreaktywności oskrzeli. Nasilone objawy mogą zakłócać sen i sprawność poznawczą, wywołując zmęczenie i gorsze samopoczucie. W przebiegu alergii na pyłki leszczyny mogą pojawić się odczyny krzyżowe z innymi roślinami z rodziny brzezowatych, co tłumaczy, dlaczego część dzieci odczuwa dolegliwości także przy pyleniu brzozy lub olchy. Zdarza się również zespół alergii jamy ustnej po spożyciu surowych owoców, warzyw lub orzechów, objawiający się swędzeniem warg i podniebienia, mrowieniem języka i pieczeniem gardła, zwykle krótkotrwały i łagodny, choć nieprzyjemny. Czynniki ryzyka to obciążenie rodzinne atopią, współistnienie atopowego zapalenia skóry, dodatni wywiad w kierunku innych alergii wziewnych oraz życie w rejonach o bogatej zieleni. Rozpoznanie stawia się na podstawie wywiadu, zależności sezonowej i testów: punktowych testów skórnych z alergenami pyłków drzew oraz oznaczeń swoistych przeciwciał. W razie kaszlu i duszności warto wykonać badanie funkcji płuc, co pomaga w decyzji o leczeniu przeciwastmatycznym. Terapia łączy ograniczanie ekspozycji i farmakoterapię. W praktyce zaleca się śledzenie komunikatów o stężeniach pyłków, planowanie aktywności w porach niższego narażenia, zamykanie okien w wietrzne dni, stosowanie filtrów w klimatyzacji, przepłukiwanie nosa roztworami soli po powrocie do domu oraz noszenie okularów przeciwsłonecznych na zewnątrz. Leki przeciwhistaminowe nowej generacji zmniejszają kichanie i świąd, donosowe glikokortykosteroidy są podstawą kontroli zatkania i wycieku z nosa, a krople okulistyczne o działaniu przeciwalergicznym przynoszą ulgę oczom. Jeżeli występują świsty, lekarz włącza leczenie wziewne zgodnie z wytycznymi. W wybranych przypadkach rozważa się immunoterapię swoistą, zwłaszcza gdy objawy są ciężkie, a farmakoterapia nie zapewnia pełnej kontroli; często wykorzystuje się preparaty z alergenami drzew, które obejmują pokrewną reakcję na leszczynę. Rokowanie jest korzystne, pod warunkiem konsekwentnego stosowania zaleceń i planu sezonowego. Wsparcie stylu życia obejmuje częste mycie rąk i twarzy po powrocie z dworu, prysznic i zmianę ubrań przed snem, regularne odkurzanie z filtrem o wysokiej skuteczności oraz uczenie dziecka, by nie tarło oczu. Dobrze prowadzona edukacja rodziców, szybkie rozpoznanie objawów zaostrzenia i gotowość do modyfikacji leczenia sprawiają, że dziecko może bezpiecznie korzystać z aktywności na świeżym powietrzu także w sezonie pylenia.
