Alergia na kolendrę u dzieci dotyczy nadwrażliwości na białka liści lub nasion kolendry siewnej, popularnej w kuchni azjatyckiej, meksykańskiej i bliskowschodniej oraz w mieszankach curry, garam masala i wielu sosach. Kolendra należy do rodziny selerowatych, dlatego u pacjentów z uczuleniem na seler, anyż, fenkuł, koper czy kminek mogą występować reakcje krzyżowe. U dzieci z atopią i alergią na pyłki chwastów lub traw dolegliwości mogą być silniejsze, a narażenie często ma charakter ukryty, bo kolendra bywa składnikiem pieczywa, wędlin, dipów i gotowych dań. Objawy zwykle pojawiają się szybko po spożyciu: świąd w jamie ustnej, mrowienie języka, obrzęk warg, pokrzywka i rumień wokół ust, ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka; u wrażliwych możliwe są kaszel, chrypka, duszność i zaostrzenie astmy. Kontakt skóry z liśćmi kolendry może wywołać miejscową pokrzywkę, a przypadkowe wtarcie sosu w powiekę – łzawienie i pieczenie oczu. Ciężkie uogólnione reakcje są rzadkie, ale wymagają znajomości planu postępowania i czujności opiekunów. Przyczyny alergii to predyspozycja genetyczna, wielokrotne ekspozycje w krótkim czasie oraz reakcje krzyżowe w obrębie selerowatych. Diagnostyka obejmuje wywiad i dzienniczek objawów, testy skórne punktowe z kolendrą lub z mieszanką przypraw, oznaczenia swoistych IgE oraz, gdy to konieczne, doustną próbę prowokacji w warunkach zabezpieczenia medycznego. Obróbka termiczna i suszenie nie muszą usuwać alergenności – dlatego gotowane dania mogą nadal uczulać. Postępowanie terapeutyczne opiera się na eliminacji kolendry w obu formach, świeżej i suszonej, oraz na weryfikacji mieszanek przyprawowych, sosów, marynat i wędlin; istotne jest czytanie etykiet i pytanie o skład dań w restauracjach. Leczenie objawowe obejmuje leki przeciwhistaminowe i miejscowe preparaty łagodzące zmiany skórne, a w nasilonych reakcjach lekarz może zalecić krótkie leczenie przeciwzapalne lub, w grupie ryzyka ciężkich reakcji, zaopatrzenie w adrenalinę i szkolenie opiekunów. Rokowanie jest korzystne przy dobrej kontroli diety i edukacji dziecka oraz personelu przedszkola i szkoły; kluczowe jest też leczenie chorób współistniejących, takich jak nieżyt nosa czy astma. Profilaktyka polega na stopniowym wprowadzaniu przypraw, unikaniu niepotrzebnych restrykcji bez potwierdzenia alergii, ograniczaniu produktów o niejasnym składzie, a także na świadomym wybieraniu dań w lokalach gastronomicznych. Styl życia wspierający terapię obejmuje regularne posiłki, odpowiednie nawodnienie, sen i aktywność fizyczną oraz dbałość o skórę i śluzówki za pomocą emolientów i delikatnych kosmetyków, co zmniejsza ryzyko nasilenia objawów u dzieci z dermatozami atopowymi.
