Alergia na kminek u dzieci, czyli nadwrażliwość na białka nasion kminku zwyczajnego stosowanego jako przyprawa do pieczywa, zup, mięs czy serów, jest formą alergii pokarmowej na roślinę z rodziny selerowatych. W praktyce klinicznej bywa mylona z reakcją na inne przyprawy z tej rodziny, dlatego tak ważne jest rozróżnienie kminku od kuminu oraz od kolendry, kopru, kopru włoskiego, anyżu czy selera, które mogą wywoływać reakcje krzyżowe. Częstość występowania nie jest duża, ale alergia na przyprawy bywa niedoszacowana, ponieważ niewielkie ilości mieszczą się w mieszankach ziołowych i gotowych daniach, a objawy mogą być przypisywane „wrażliwemu brzuchowi”. U dzieci objawy typowo obejmują świąd i pieczenie w jamie ustnej, obrzęk warg, pokrzywkę, rumień wokół ust, bóle brzucha, wzdęcia, nudności, wymioty i biegunkę, a u predysponowanych także kaszel, świszczący oddech czy nasilenie nieżytu nosa. Reakcje występują zwykle w ciągu minut do dwóch godzin po spożyciu potraw z kminkiem i mogą nasilać się, gdy przyprawa jest skoncentrowana (np. w naparze lub mieszance przypraw). Potencjalnymi powikłaniami są odwodnienie po wymiotach lub biegunce, zaostrzenie astmy oraz, rzadko, reakcje uogólnione wymagające pilnej pomocy. Do czynników ryzyka należą atopowe zapalenie skóry, alergie na inne rośliny selerowate, epizody złej tolerancji potraw „intensywnie przyprawionych” oraz przypadkowe ekspozycje w stołówkach. Diagnostyka obejmuje wywiad dietetyczny, analizę składu potraw, testy skórne punktowe i swoiste IgE, a w sytuacjach wątpliwych próbę prowokacji doustnej w warunkach zabezpieczonych. Obróbka termiczna zwykle nie usuwa całkowicie alergenów przyprawowych, dlatego gotowanie lub pieczenie nie gwarantuje bezpieczeństwa. Leczenie polega na eliminacji kminku i ostrożności wobec mieszanek ziołowych, pieczywa z dodatkiem nasion, marynat i serów z przyprawami; konieczne jest czytanie etykiet i pytanie o skład w restauracjach. W razie reakcji stosuje się leki przeciwhistaminowe, miejscowe preparaty łagodzące zmiany skórne, a przy towarzyszących objawach oddechowych postępowanie zgodne z planem leczenia astmy. Dzieci po ciężkiej reakcji powinny mieć opracowany plan awaryjny i dostęp do adrenaliny według decyzji lekarza. Rokowanie jest dobre, jeśli ekspozycja jest skutecznie ograniczona, a dieta pozostaje pełnowartościowa; warto współpracować z dietetykiem, aby znaleźć bezpieczne zamienniki przypraw podkreślających smak potraw, takie jak zioła, które nie należą do selerowatych. Profilaktyka to rozsądne, stopniowe wprowadzanie przypraw do diety, unikanie niepotrzebnej wielokrotnej eliminacji bez potwierdzenia alergii, dbałość o higienę kuchenną zapobiegającą zanieczyszczeniom krzyżowym i edukacja dziecka w wieku szkolnym, aby rozpoznawało podejrzane potrawy. Styl życia wspiera terapia: regularne posiłki, odpowiednie nawodnienie, ograniczanie przetworzonych produktów o niejasnym składzie oraz aktywność fizyczna i sen, które stabilizują ogólny dobrostan dziecka z chorobami atopowymi.
