Alergia na anyż u dzieci dotyczy nadwrażliwości na białka przyprawy pozyskiwanej z nasion rośliny z rodziny selerowatych, obecnej w wypiekach, naparach, mieszankach przyprawowych i syropach smakowych. Może występować jako klasyczna alergia pokarmowa, alergia kontaktowa wokół ust oraz reakcja wziewna na pył przyprawy w kuchni lub piekarni. U najmłodszych dominuje świąd i mrowienie jamy ustnej po zjedzeniu ciastek lub napoju anyżowego, pieczenie warg, pokrzywka na twarzy, bóle brzucha, nudności i wymioty, biegunka, a przy ekspozycji wziewnej napadowy kaszel, kichanie i łzawienie oczu. U części pacjentów występuje zespół alergii jamy ustnej z łagodnymi objawami, a rzadziej uogólniona reakcja wymagająca pilnej interwencji. Często współistnieją uczulenia na inne rośliny z tej rodziny, w tym seler, marchew, pietruszkę, koper, kolendrę, kmin rzymski i kminek, co podnosi ryzyko reakcji krzyżowych oraz sprawia, że niewielkie ilości ukryte w mieszankach przyprawowych mogą wywoływać dolegliwości. Do czynników ryzyka należą dodatni wywiad rodzinny atopii, atopowe zapalenie skóry, wcześniejsze epizody alergii na przyprawy oraz niedojrzałość bariery jelitowej u małych dzieci. Rozpoznanie opiera się na zebraniu wywiadu z analizą etykiet i składu potraw, prowadzeniu dzienniczka żywieniowego i objawów, testach skórnych oraz oznaczeniu swoistych przeciwciał IgE, przy czym w przypadku przypraw częste są testy typu prick by prick z produktem naturalnym. Złotym standardem potwierdzenia mechanizmu IgE zależnego pozostaje doustna próba prowokacji wykonywana wyłącznie w warunkach medycznych. Leczenie obejmuje eliminację anyżu i mieszanek mogących go zawierać, w razie reakcji krzyżowych również ostrożność wobec spokrewnionych przypraw. Doraźnie stosuje się leki przeciwhistaminowe drugiej generacji, w razie zmian skórnych maści łagodzące świąd, a przy zajęciu dróg oddechowych leki rozszerzające oskrzela według zaleceń lekarza. U dzieci po cięższych reakcjach rozważa się przepisanie ampułkostrzykawki z adrenaliną wraz ze szkoleniem rodziców i opiekunów. Immunoterapia swoista nie jest standardowo dostępna dla pojedynczych przypraw, dlatego największe znaczenie ma edukacja i kontrola diety. W profilaktyce kluczowe jest czytanie etykiet, unikanie niejednoznacznych określeń typu przyprawa, aromat i mieszanka, informowanie personelu przedszkola i szkoły o przeciwwskazaniach, przygotowywanie przekąsek w domu, a w gastronomii pytanie o skład potraw oraz ryzyko zanieczyszczeń krzyżowych. Rokowanie jest zwykle dobre, ponieważ u wielu dzieci objawy są łagodne i zależne od dawki, jednak nawet sporadyczne cięższe reakcje wymagają planu postępowania i podręcznej apteczki. Styl życia sprzyjający bezpiecznemu funkcjonowaniu to spokojne wprowadzanie nowych produktów z obserwacją reakcji, prawidłowe nawilżanie skóry przy skłonności do AZS, unikanie dymu tytoniowego i drażniących aerozoli w kuchni, a także regularny kontakt z dietetykiem i alergologiem w celu okresowej weryfikacji tolerancji.
