Alergia na ogórek u dzieci należy do grupy reakcji krzyżowych w rodzinie dyniowatych i najczęściej objawia się w postaci zespołu alergii jamy ustnej. Po zjedzeniu surowego ogórka dziecko może skarżyć się na świąd i mrowienie warg, języka i podniebienia, drapanie w gardle oraz niewielki obrzęk ust i policzków; czasem dochodzą do tego łzawienie i kichanie. U niektórych pacjentów pojawia się pokrzywka, ból brzucha, nudności, wymioty lub biegunka, a wyjątkowo świszczący oddech i chrypka, co wymaga natychmiastowej reakcji zgodnie z planem anafilaksji. Częstość występowania rośnie u dzieci z atopowym zapaleniem skóry, dodatnim wywiadem rodzinnym, uczuleniem na pyłki bylicy lub ambrozji oraz reakcjami na inne warzywa i owoce dyniowate, w tym melona, cukinię i dynię; bywa, że objawy nasilają się w okresach intensywnego pylenia chwastów. W praktyce klinicznej zauważa się, że obróbka termiczna i obieranie skórki zmniejszają alergenność ogórka, ponieważ część białek ulega denaturacji, a alergen koncentruje się bliżej powierzchni; dlatego część dzieci toleruje przetwory octowe lub łagodnie marynowane, choć każda próba musi być planowana z lekarzem i poprzedzona oceną bezpieczeństwa. Diagnostyka zaczyna się od wywiadu z analizą formy produktu, ilości, świeżości i czasu do pojawienia się objawów, następnie wykonuje się testy skórne punktowe i metodę prick-to-prick ze świeżym ogórkiem oraz oznacza swoiste IgE, rozważając w wybranych przypadkach doustną próbę prowokacji w ośrodku z zabezpieczeniem. Leczenie polega na unikaniu surowego ogórka i potraw, w których bywa ukrytym składnikiem, jak sałatki, kanapki, tzatziki, koktajle czy sushi; rodzice powinni nauczyć się czytać etykiety i pytać o skład potraw w szkołach i restauracjach. W terapii objawowej stosuje się leki przeciwhistaminowe, a w przypadku nieżytu nosa i zapalenia spojówek – preparaty miejscowe; przy epizodach uogólnionych konieczne jest zaopatrzenie w autowstrzykiwacz z adrenaliną i szkolenie opiekunów. Wspierająco warto zadbać o dobrą kondycję błon śluzowych poprzez nawodnienie i higienę jamy ustnej oraz o zbilansowaną dietę z innymi warzywami tolerowanymi przez dziecko, aby uniknąć niedoborów. Rokowanie jest korzystne, gdy rodzina potrafi rozpoznać łagodne objawy i odróżnić je od stanów alarmowych, konsekwentnie unika surowego ogórka i jednocześnie nie wprowadza nadmiernych restrykcji; u części pacjentów wraz z dorastaniem obserwuje się poprawę tolerancji. Elementy stylu życia wspierające terapię to prowadzenie dziennika diety i objawów, przygotowywanie bezpiecznych przekąsek na wyjścia, uczenie dziecka świadomego zamawiania posiłków, regularne kontrole u alergologa oraz, w przypadku współistniejącego sezonowego nieżytu nosa, skuteczne leczenie objawów wziewnych, które pośrednio może zmniejszyć nasilenie reakcji krzyżowych na warzywa.
