Alergia na marchewkę u dzieci jest jednym z najczęstszych przykładów zespołu alergii jamy ustnej związanego z uczuleniem na pyłki drzew i bylicy; białka marchwi przypominają alergeny brzozy i bylicy, przez co po spożyciu surowego warzywa pojawia się swędzenie i mrowienie ust oraz języka, uczucie drapania w gardle, niewielki obrzęk warg i policzków, czasem łzawienie i kichanie. U części pacjentów objawy wykraczają poza jamę ustną i obejmują pokrzywkę, ból brzucha, nudności, wymioty lub biegunkę, a wyjątkowo mogą wystąpić świszczący oddech i spadek ciśnienia jako manifestacja reakcji uogólnionej. Ryzyko alergii marchwi rośnie u dzieci z atopowym zapaleniem skóry, dodatnim wywiadem rodzinnym, uczuleniem na pyłki brzozy oraz w ramach zespołu seler–marchew–bylica–przyprawy, w którym reakcje krzyżowe dotyczą również pietruszki, selera, kolendry, kminku i innych roślin baldaszkowatych. Charakterystyczne jest, że obróbka termiczna zmniejsza alergenność: gotowanie, pieczenie lub duszenie potrafi denaturować część białek, dzięki czemu dziecko toleruje zupę krem, sosy lub puree mimo dolegliwości po surowym warzywie, choć indywidualna tolerancja bywa zmienna i wymaga ostrożnego testowania zaleconego przez lekarza. Diagnostyka opiera się na zebraniu szczegółowego wywiadu z uwzględnieniem formy podania, ilości i czasu do wystąpienia objawów, prowadzeniu dziennika diety, wykonaniu testów skórnych punktowych i metody prick-to-prick ze świeżą marchewką, a także oznaczeń swoistych IgE; w trudniejszych przypadkach rozważa się diagnostykę komponentową w celu oceny rodzaju białek odpowiedzialnych za reakcję. Rozstrzygającym badaniem bywa doustna próba prowokacji pod ścisłym nadzorem medycznym, gdy wywiad i testy nie dają jednoznacznej odpowiedzi. Postępowanie terapeutyczne polega na unikaniu surowej marchwi i produktów, w których stanowi ukryty składnik, takich jak soki, sałatki, surówki, mieszanki warzywne, gotowe buliony i przyprawy w proszku; rodzice powinni nauczyć się czytać etykiety oraz dopytywać o skład posiłków w żłobku i przedszkolu. W leczeniu objawowym stosuje się leki przeciwhistaminowe drugiej generacji łagodzące świąd, pokrzywkę i katar, a w razie zajęcia spojówek – krople do oczu; dzieci z epizodami uogólnionych reakcji wymagają oceny wskazań do posiadania autowstrzykiwacza z adrenaliną oraz przeszkolenia opiekunów w zakresie pierwszej pomocy. Jeśli alergia na marchewkę współistnieje z nasilonym alergicznym nieżytem nosa w sezonie pylenia brzozy lub bylicy, rozważa się immunoterapię alergenową skierowaną przeciwko alergenom wziewnym, co u części pacjentów pośrednio ogranicza reakcje krzyżowe na warzywa. Rokowanie u większości dzieci jest dobre pod warunkiem konsekwentnej modyfikacji diety i kontroli chorób towarzyszących, a wraz z dojrzewaniem układu odpornościowego obserwuje się często złagodzenie objawów. Elementy stylu życia wspierające terapię obejmują stopniowe wprowadzanie tolerowanych, termicznie przetworzonych potraw z udziałem marchwi zgodnie z zaleceniami lekarza, utrzymywanie różnorodnej diety bogatej w inne źródła beta-karotenu i błonnika, dbanie o pielęgnację jamy ustnej oraz uważne planowanie posiłków poza domem tak, aby unikać niezamierzonej ekspozycji i jednocześnie nie wprowadzać niepotrzebnych, szerokich restrykcji żywieniowych.
