Alergia na mango u dzieci to nadwrażliwość na białka zawarte w miąższu, skórce lub soku tego owocu, która może przyjmować postać zarówno alergii pokarmowej, jak i reakcji kontaktowej skóry. U najmłodszych najczęściej obserwuje się obraz zespołu alergii jamy ustnej z mrowieniem warg i języka, świądem podniebienia, uczuciem drapania w gardle oraz szybko pojawiającym się obrzękiem warg, ale u części pacjentów dochodzi do rozszerzenia objawów o pokrzywkę, rumień, ból brzucha, nudności, wymioty, biegunkę, świszczący oddech i kaszel, a w rzadkich przypadkach do reakcji uogólnionej wymagającej podania adrenaliny. Charakterystycznym elementem mango jest potencjał do wywoływania kontaktowego zapalenia skóry w okolicy ust i na dłoniach po kontakcie ze skórką, która zawiera związki o budowie zbliżonej do substancji obecnych w sumaku lakierodajnym; u dziecka może to objawiać się wyraźnym zaczerwienieniem, świądem, pęcherzykami i sączeniem. Do czynników ryzyka zalicza się dodatni wywiad rodzinny w kierunku atopii, atopowe zapalenie skóry, współistniejące uczulenie na orzechy nerkowca i pistacje, a także alergię na lateks w ramach zespołu lateks–owoce, w którym obecne są reakcje krzyżowe na awokado, banan, kiwi i inne produkty roślinne. Nasilenie dolegliwości bywa większe w sezonach pylenia, gdy układ odpornościowy jest bardziej reaktywny, a u niektórych dzieci obserwuje się tolerancję owocu po obróbce termicznej, co sugeruje udział białek wrażliwych na temperaturę. Diagnostyka powinna zaczynać się od dokładnego wywiadu żywieniowego z analizą postaci mango, czasu pojawienia się objawów i możliwych ekspozycji w kosmetykach czy aromatach, następnie wykonuje się testy skórne punktowe oraz metodę prick-to-prick ze świeżym owocem, a także oznaczenia swoistych IgE; w uzasadnionych sytuacjach pomocna bywa diagnostyka komponentowa, pozwalająca ocenić, czy uczulenie dotyczy białek magazynowych bardziej związanych z cięższymi reakcjami, czy alergenów labilnych powiązanych z reakcjami w jamie ustnej. Złotym standardem pozostaje doustna próba prowokacji w warunkach zabezpieczenia medycznego, szczególnie gdy wywiad jest niejednoznaczny. Leczenie opiera się przede wszystkim na unikaniu ekspozycji: należy wykluczyć surowe mango z diety, zwracać uwagę na smoothies, jogurty, desery, sosy do mięs, lody i produkty piekarnicze, w których owoc bywa dodatkiem lub aromatem, a w przypadku reakcji kontaktowej unikać obierania owocu i kontaktu skóry ze skórką oraz sokiem; w domu można wprowadzić zasady bezpiecznej kuchni, osobne deski i noże, dokładne mycie rąk i blatów, aby zmniejszyć ryzyko przypadkowego skażenia potraw dziecka. Objawowo stosuje się leki przeciwhistaminowe drugiej generacji łagodzące świąd i pokrzywkę, w razie nieżytu nosa i objawów ocznych preparaty miejscowe, a przy zmianach skórnych po kontakcie – krótkotrwale emolienty o działaniu barierowym i miejscowe glikokortykosteroidy według zaleceń lekarza. Dzieci z przebytymi ciężkimi reakcjami powinny mieć przepisany autowstrzykiwacz z adrenaliną, a szkoła i przedszkole muszą dysponować pisemnym planem postępowania z wyszczególnieniem wczesnych objawów alarmowych i kolejności działań. Immunoterapia specyficzna dla mango nie jest standardem postępowania, ale u pacjentów z dominującym zespołem alergii jamy ustnej na tle pyłkowym korzystne bywa opanowanie alergicznego nieżytu nosa, co pośrednio redukuje nasilenie reakcji krzyżowych. Rokowanie jest na ogół dobre przy konsekwentnej diecie eliminacyjnej, świadomym czytaniu etykiet i regularnych kontrolach w poradni alergologicznej; wraz z dorastaniem część dzieci uzyskuje lepszą tolerancję na przetwory poddane wysokiej temperaturze, co jednak zawsze wymaga indywidualnej oceny specjalisty. W profilaktyce i stylu życia kluczowe jest prowadzenie dziennika diety i objawów, planowanie bezpiecznych alternatyw owocowych, informowanie rodziny i opiekunów o alergii, wyposażenie tornistra w kartę ratunkową i podstawowe leki zalecone przez lekarza oraz dbałość o zbilansowaną dietę, aby wykluczenie mango nie skutkowało niedoborami witamin i błonnika.
